به گزارش مجله خبری نگار،چندین بیماری روانی از جمله افسردگی و اختلال استرس پس از سانحه، با استرس مزمن مرتبط هستند که به مرور زمان نورونهای قشر مغز را تخریب میکند. دانشمندان مدتهاست فکر میکردند که ترمیم سلولها میتواند مزایای درمانی مانند کاهش اضطراب و بهبود خلق و خو را به همراه داشته باشد.
روانگردانها از جمله سیلوسین که از قارچهای جادویی به دست میآید و LSD این کار را با ترمیم و تقویت رشد شاخههای سلول عصبی به نام دندریت که اطلاعات دریافت میکنند، انجام میدهند. این رفتار ممکن است پیامدهای مثبت داروها را در تحقیق توضیح دهد، اما اینکه چگونه آنها باعث رشد سلولی میشوند یک راز بود.
قبلاً شناخته شده بود که در نورونهای قشر مغز، روانگردانها پروتئین خاصی را فعال میکنند که سیگنالها را دریافت کرده و به سلولها دستور میدهد. این پروتئین که گیرنده ۵-HT۲A نام دارد، همچنین توسط سروتونین که توسط بدن ساخته میشود و در خلق و خوی نقش دارد، تحریک میشود. اما مطالعهای اخیرا نشان داد که سروتونین باعث رشد این نورونها نمیشود. دیوید اولسون (David Olson) عصب شناس شیمی، مدیر مؤسسه روان درمانی و نوروتراپی در دانشگاه کالیفرنیا، میگوید که این یافته واقعاً باعث شد گیج شویم.
اولسون و همکارانش برای اینکه بفهمند چرا این دو نوع ماده شیمیایی بر نورونها تأثیر متفاوتی میگذارند، برخی از مواد را تغییر دادند تا میزان فعال شدن گیرنده را تغییر دهند. تیم تحقیقاتی متوجه شد که مواد چربی مانند LSD که به راحتی از لایههای چربی بیرونی سلولها عبور میکنند منجر به انشعاب نورونها میشوند.
به گفته محققان مواد شیمیایی قطبی مانند سروتونین که دارای بارهای الکتریکی نابرابر توزیع شده اند و بنابراین نمیتوانند وارد سلولها شوند، باعث رشد نمیشوند. آزمایشهای بیشتر نشان داد که اکثر گیرندههای ۵-HT۲A نورونهای قشر مغز در داخل سلول قرار دارند، نه در سطحی که دانشمندان عمدتاً آنها را مطالعه کرده اند.
اما هنگامی که سروتونین به درون نورونهای قشر مغز دسترسی پیدا کرد، باعث رشد شد. همچنین اثرات ضد افسردگی را در موش ایجاد کرد. عصب شناسان میگویند: همه فکر میکردیم که روانگردانها روی گیرندههایی که روی سطح سلول هستند، عمل میکنند.
از آنجایی که سروتونین نمیتواند به گیرندههای ۵-HT۲A درون نورونهای معمولی قشر مغز برسد، اولسون معتقد است که گیرندهها ممکن است به یک ماده شیمیایی متفاوت ساخته شده توسط بدن پاسخ دهند. در هر صورت، درک مکانیسمهای سلولی اثرات درمانی بالقوه روان گردانها میتواند به دانشمندان کمک کند تا درمانهای ایمنتر و مؤثرتری برای اختلالات سلامت روان ایجاد کنند.